Daily routine or homesick?

Nou, daar zit ik dan op mijn kamertje in Amersham. De was is gedaan, bedden zijn opgemaakt en het stof heeft plaats gemaakt voor een laagje polish & shine. Het is stil in huis, want de kinderen zijn naar school en op van maandagochtend t/m woensdagmiddag zelfsbij hun vader. Heerlijk, zou je denken, veel vrije tijd in een echte Engelse omgeving met veel andere au pairs in de buurt. Toch voelt dat nu ik hier woon anders. Thuis leek het een volmaakt plaatje: een gezellig gezin in een leuk plaatsje met genoeg afwisseling tussen werk en vrije tijd. Waar je niet zo snel aan denkt is dat je je elke avondals een leeggeslurpte batterij je bed in stort, je daarvoor nog zo je best heb staan doen op jouw allereerste maaltijd voor de kinderen die ze vervolgens 'opeens' niet meer lustten en met dichtgeknepen neus opaten, je hier nog niet direct goede vrienden hebt omdat het een heel kennismakingsproces is, alle cursussen in de zomer niet doorgaan of net zo duur zijn als een midweekje weg, het openbaar vervoer hier nog niet helemaal zo up-to-date is als in Nederland (ja, dat is het daar echt wel) en het eten hier nou niet bepaald haut cuisine is. En oh ja, klein detail: er is geen familie in de buurt.

Opzich valt er aan heel veel van de bovengenoemde dingen wel te wennen, maar alles kost tijd en best veel energie. Ik mag me gezegend voelen dat de school van de kids hier in de straat is, want dan hoeven ze 'maar' 2x over te steken. Na een paar kleine disussies over dat de jongste 'al wel 7 jaar is' en 'dat ik toch echt degene ben die de verantwoordelijkheid over ze heeft' gaat het schoolgaan best goed en ook krijgen ze door dat ik toch echt niet ál hun tassen in mijn eentje mee naar huis draag.
Naast dat oppas/opvoed-gedeelte komt er nog een aantal moeilijkere dingen om de hoek kijken, zoals de andere opvattingen in de opvoeding, andere huisregels, het constant zelf moeten nadenken over het koken, maar vooral ook: alleen zijn zonder familie. Dat laatste is iets wat ik erg heb onderschat, want voor mij is dat gemis groter en heftiger dan ik had verwacht. Bij familie kun je namelijk opladen, lekker jezelf zijn, je verhalen vertellen en gewoon samen zijn zonder dat je iets tegen elkaar hoeft te zeggen, je begrijpt elkaar namelijk toch wel omdat je de ander door en door kent. De afgelopen twee weken liep het op dat gebied nogal stroef met mijn host mum, want ze had er geen rekening mee gehouden dat je naast het huishouden doen ook echt tijd nodig hebt om te settelen en dat je -als je ergens nieuwe bent- niet meteen perfect weet hoe alles werkt. Gelukkig hielp SmartAuPairs (het bureau waar ik door geplaatst ben in Engeland) me hier erg goed mee en na twee goede gesprekken begrijpen mijn host mum en ik elkaar veel beter. Toch blijft de opvatting over de rol als au pair voor het gezin anders dan voor de au pair zelf denk ik, want voor mij is het natuurlijk een once-in-a-lifetime-ervaring waar ik alles uit wil halen terwijl het voor de familie gewoon een hulp in de huishouding is die hier toevallig ook slaapt en voor de kinderen zorgt. Doordat dit totaal anders is dan hoe ik het voor me zag heb ik afgelopen week flink heimwee gehad, want je komt na alle nieuwe ervaringen dan op een punt waarbij je denkt: 'Is dit het?' 'Wat doe ik hier?' en 'In Nederland is alles echt veel beter'. Als dan ook de kinderen niet meewerken en je de hele dag alleen thuis bent vind je jezelf soms toch terug achter je computer, zoekend naar vliegtickets richting Amsterdam.

Natuurlijk heb ik niet alleen maar stil gezeten en probeer ik veel leuke dingen te doen, want ik wil ook wat van Engeland zien nu ik hier toch ben! Gelijk op de eerste maandag dat ik hier was ben ik -vol energie en nog met ongetrainde kuiten- de berg op geklommen naar de winkeltjes in Amersham-on-the-Hill, zoals ze dat hier noemen. Alhoewel er weinig winkels zijn is het toch een schattig straatje met allerhande winkels, zoals een dierenwinkel, boekwinkel, fietsenwinkel en vooral heel veel charity shops. Dit laatste kennen wij in Nederland (bijna) niet, wat ik eigenlijk zonde vind. Je vindt hier zowel tweedehands als nieuwe, gedoneerde spullen die netjes uitgestald staan en voor een heel klein prijsje verkocht worden. Een deel van de opbrengsten gaat naar het goede doel waar de winkel aan verbonden is en alleen in Amersham zijn er al een stuk of vijf!
Naast het inslaan van de 'nodige' spullen heb ik ook de sportschool al bezocht. Gelukkigis die wel even modern als in Nederland, de mensen zijn er erg behulpzaam en het zwembad heeft veel faciliteiten! Helaas kickt de moeheid (en daarna nog eens verkoudheid

) ook wel eens in dus de routine van de sportschool bezoeken moet nog ingebouwd worden.

Het uitzicht vanuit een echte Londense, rode dubbeldekker, bovenin!

Goed, verder was het een redelijk rustige week met een paar meetings met andere au pairs en hethalen en brengenvan de jongens. Ik ben dan zo iemand die er in het weekend gelijk op uit wil, en hoe. Vol enthousiasme sprak ik met andere au pairs af om op zondag Hampton Court Palace te bezoeken, maar omdat dat bijna 3 uur reizen is vanuit Amersham besloot ik in een hostel te logeren van zaterdag op zondag. Zo zou ik in de buurt ook nog iets leuks kunnen doen op zaterdag en hoefde ik die reis niet twee keer op één dag te maken. Uiteindelijk is dit plan ook precies gelukt, maar de manier waarop was nog niet helemaal soepel

Ten eerste is het plannen van een busreis naar Londen best lastig, want je hebt hier niet één app waar je alles mee kunt plannen. Elke vervoerder heeft een andere en de bussen kun je het beste via Google Maps vinden. Als je van buiten Londen komt is de reisinformatie soms gebrekkig, maar uiteindelijkkom je er wel ;)In mijn reisgids had ik de Kew Gardens gevonden om heen te gaan die erg dichtbij mijn hostel in Hounslow lagen. Uiteindelijk ben ik er gekomen via een ongepland bezoekje aan Heathrow Airport, maar die lange reis was het bezoekje meer dan waard! De Kew Gardens zijn de meest complete botanische tuinen ter wereld en dat is ook de beste beschrijving die ik kan geven. Er hangt een magische sfeer omdat het één groot park is met allemaal verschillende gedeeltes diemooi in elkaar overlopen. Zo kon je onder andere de waterlelie-kas bezoeken of een kijkje nemen in de Japanse tuin. Zelf droomde ik helemaal weg in de grote rozentuin, want zodra je de kassen uit komt wordt je ontvangen door een heerlijke geur van een mix van rozen.

Het fijne was dat alles op een korte loopafstand van elkaar ligt waardoor je eigenlijk het hele park in een paar uur kunt bekijken en dat heb ik dus ook gedaan! Hongerig en voldaan liep ik naar het restaurant van het park toe, maar helaas was dat al wat eerder gesloten. Nadat ik aan een happy hipster de busroute naar mijn hostel had gevraagd en dat op papier had overgenomen omdat mijn mobiel leeg was, kwam ik dan toch eindelijk in de straat van het hostel aan. Omdat er in veel steden op elke straathoek wel een supermarktje of snackbar-achtig-winkeltje zit ging ik met goede moed op onderzoek uit, ondanks dat het al half 10 was en ik nog moest inchecken. Dit liep helaas op niks uit, dan maar hopen dat het hostel iets lekkers serveert. Na een klein paniekmomentje door het niet kunnen vinden van het hostel terwijl het al donker was en het barstte van de creeps op straat kwam ik er dan toch aan, maar huh: een pub? Waar is dan de ingang van het hostel? Ik liep naar de bar waar de enige medewerker van het hostel mij via een piepkleine balie naar mijn kamer bracht. Ik sliep in een vrouwenkamer met 5 anderen, nou dat heb ik geweten! Ik deed de hele nacht geen oog dicht door in- en uitlopende dronken mensen, luide telefoongesprekken, walmen rook die langs mijn bed trokken en licht dat maar niet uit werd gedaan. Tijdens mijn WhatsApp-gesprek midden in de nacht met mijn vader leerde hij mij een belangrijke les: alle waar is naar zijn geld en dat heb ik nu wel geweten.

Deindrukwekkende grote waterlelies van ruim een meter doorsnee!

Hampton Court Palace

Goed, gelukkig komt er altijd weer een nieuwe dag, dus op naar Hampton Court Palace! Na even gewacht te hebben op de andere au pairs zijn we op avontuur gegaan: wat een groot en statig paleis is het Hampton Court zeg! Binnen kon je verschillende kamers bekijken en naar schilderijtentoonstellingen gaan en buiten kon je de koninklijke tuinen bezoeken. Het weer zat gelukkig erg mee en je verwacht het niet, maar ik ben zelfs een beetje verbrand! (Ja ja, ook in Engeland kan de zon schijnen). Op de terugweg naar Amersham belandde ik ongepland ook nog in een ware citytrip door hartje Londen -mijn bus naar het station reed toevallig die route- en dat was geweldig! Ik heb deze stad echt gemisten tegelijkertijd voelt het ook alsof ik nooit ben weggeweest.

Opeens zag ik daar toch echt het hart van Londen, en hoe! De skyline in een overzicht, wat had ik dat gemist...

Na een lange reis, het geluksmomentje van een bord spaghetti en een zacht bed om 's avonds in te ploffen wordt het vanzelf weer maandagochtend, dus aan de bak maar weer! Gelukkig heeft al mijn familie thuis Skype, dus na al het schoonmaakwerk te hebben gedaan en de gillende kinderen naar school te hebben gebracht kunnen we vaak even bijpraten.

De nieuwe Queen of England!

Het advies wat het meest wordt gegeven als je heimwee hebt is: 'Ga iets leuks doen, zoek andere au pairs op en get out of your room!'. Toch doe ik het net ietsjes anders, want alsmaar op pad zijn zorgt soms juist voor onrust en al die nieuwe mensen ontmoeten is leuk, maar een gesprek met echte vrienden geeft soms net wat meer energie. Gelukkig zijn mijn vrienden mij ook niet vergeten, plan ik af en toe een leuk uitstapje en verkoopt de supermarkt ook bloemen (want ja, soms mag je jezelf ook best eens iets leuks geven

). Ik doe mijn best om te wennen aan het ritme en de routine hier, me thuis te voelen en van alles te genieten. Het wennen gaat langzaam en kost tot nu toe meer energie dan het oplevert, maar met lieve kaartjes en pakketjes uit Nederland (dankjewel mama! <3), WhatsApp en Skype moet ik zo een heel eind komen! En wat ze bij SmartAupairs zeiden: als je thuis komt is het alsof je niet bent weggeweest, dus probeer wat van je tijd te maken! Dat ga ik zeker proberen, ik houd jullie op de hoogte! :)

X Nynke

Arrived and settling in

Hello from the other side!

"Goodmorning ladies and gentleman, we are now approaching Harwich, breakfast is being served at deck 9..."Niet dat ik dat niet al de hele nacht in de gaten heb liggen houden met behulp van de felle digitale klok in mijn kleine maar fijne hut, maar toch fijn om te weten dat we zo eindelijk aan land mogen. Honger heb ik niet, want jeetje wat is het spannend om nu écht aan dit 8-weekse avontuur te beginnen! Thuis was ik de koelste van allemaal en iedereen leek meer gestrest dan ik was, maar dat is nu wel andersom. Iedereen is hier samen en ik zit hier in het gezelschap van twee ongelofelijk zware koffers te wachten op de shuttlebus met luidruchtige Nederlanders die staan te popelen om de trein naar Londen te pakken. Natuurlijk is het ontzettend gaaf waar ik aan begonnen ben, maar als je op zo'n ochtend met een bonkende kop om half 6 je nest uit moet denk je daar toch even anders over.

Mijn eigen hut op de Stena Britannica naar Harwich!

Gelukkig had ik alle tijd om bij te komen van het afscheid en de hele bootreis in de trein, want die rit duurde ruim 5 kwartier. Het kalme platteland veranderde langzaam in stedelijk gebied en opeens zag ik daar iets wat ik heel lang heb gemist: de skyline van Londen! Gelijk was ik weer wakker en klaar om over te stappen op een echte rode dubbeldekker richting Marylebone. Helaas wist niet iedereen op het station even duidelijk uit te leggen waar ik nou op een handige manier (dat wil zeggen met twee loodzware koffers en een rugzak met ergens nog een verdwaalde portemonnee onderin) gewoon een Oyster Card kon kopen, dus in een half uur tijd heb ik heel wat van London Liverpool Street Station gezien.

London Liverpool Street Station

Toen ik buiten kwam voelde het alsof ik nooit was weggeweest: allemaal verschillende mensen die in zo'n mooie stad wonen en reizen alsof ze nooit anders hebben gedaan terwijl de taxi's en rode bussen af enaan rijden.Tussen al die open en vriendelijke Londenaars voelde ik me toch enigszins toerist, want nergens in de bus werd duidelijk gemaakt welke halte we naderden wat maakte dat ik constant switchte tussen screenshots van reisroutes, live locatie op Google Maps en pogingen waagde om aan andere reizigers te vragen waar ik eruit moest. Gelukkig is het goed gekomenen zelfs de laatste overstap naar de trein richting Amersham heb ik gehaald!

Het prachtige Londen :)

Goed, dan denk je dus dat je er bent en er niks meer mis kan gaan. Fout. De deuren op station Amersham gingen niet open en HOPPA, daar ging Nynke voorbij de woonplaats van haar gastgezin. 'Nee, eigenlijk ben ik niet aangekomen maar er voorbij gereden,is dat erg?'Mijn hostmum had gelukkig alle tijd om mij bij het eerst volgende station op te pikken en daar was ik dan: bij mijn nieuwe huis voor de komende twee maanden! Het uitzicht is prachtig want ik woon hier in het oude gedeelte van Amersham, wat je voor je kunt zien als het landschap en decor van een 'echte Engelse detective', zoals mijn moeder dat mooi zei. Het enige is dat ik beter eerst een cursus bergbeklimmen had kunnen volgen voor ik vertrok, want de winkels en het stationin het moderne gedeelte zijn de tweede Mount Everest over, maar dan heb je ook wel een prachtige boswandeling met uitzicht over het glooiende Zuid-Engelse landschap.

Het uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam!

Het glooiende Zuid-Engelse landschap (just around the corner!)

Aan de ene kant heb ik helemaal niet het gevoel dat ik ver weg zit, omdat het -als je zou vliegen- maar een uurtje verderop is en het op de kaart relatief dichtbij Nederland ligt. Toch voelt mijn familie en mijn vertrouwde omgeving erg ver weg, wat op zich best lastig is. Heimwee heb ik (tot nu toe) niet, maar hetgene wat ik het meeste mis is het delen van ervaringen. Natuurlijk ben ik goed bezig met het leggen van contacten met andere au pairs en doe ik mijn best om er elke dag even uit te gaan om de omgeving te verkennen, maar het bijpraten en af en toe even een knuffel aan elkaar geven is zoiets simpels dat je eigenlijk pas mist als het er niet is. Het gekke is dat je zoveeldingen om je heen gaat linken aan thuis, zoals leuke dingen die ik in de winkel aan mijn zusje aan zou wijzen of de roofvogel die ik samen met mijn moeder zou volgen totdat hij uit het zicht verdwenen is. Ik verplicht mezelf om dit allemaal zelf te doorstaanen er niet vooruit de weg te gaan, maar als ik het huishouden gedaan heb en de kinderen naar school zijn komen al die dingen toch wel even aan.

Gelukkig is mijn host mum heel aardig (even voor de duidelijkheid: de ouders van mijn host kids zijn gescheiden en ik woon bij hun moeder) en kunnen we het erg goed met elkaar vinden en heb ik van de week met een paar au pairs afgesproken waarvan ik er met eentje zondag al naar Oxfordga! Ook vind ik het erg leuk om alle dingen in me op te nemen die hier zo anders zijn dan in Nederland, zoals schoolklassen in uniformen, het links rijden (wat me overigens nog steeds te stuipen op het lijf jaagt als ik moet oversteken maar er anders wel grappig uit ziet), de andere valuta en het totaal andere assortiment in de supermarkten.
Ik heb het hele internet afgezocht naar leuke zomercursussen, maar eigenlijk hebben de meeste een summer break waardoor de cursussen die er nog zijn erg duur worden. Wel neem ik een abonnement op de sportschool (die ook een zwembad heeft, yes!) waar ik vandaag voor het eerst heen ben geweest, dus daar ben ik echt heel blij mee.

Als cadeautje had ik voor de kids wat speelgoed van de Hema meegenomen (dat kan gewoon niet anders als je uit Nederland komt) en stroopwafels, hagelslag en drop voor mijn host mum wat ze natuurlijk kan delen met de jongens. Al snel wist ik dat ik hiermee een goede keuze had gemaakt, want ik heb nog nooit iemand zo verlekkerd een pak hagelslag open zien scheuren als de oudste van de twee jongens, Noah. De stroopwafels worden gewoon bij de lunch gegeten en de dropjes laat Grainne (hostmum) toch liever aan haar zoons over, die ze overigens erg lekker vinden!

My first 'cup of tea'

Als een echte Nederlander ga ik natuurlijk pogingen doen om naar andere plaatsjes te fietsen, al zal dat iets meer moeite kosten dan in ons platte kikkerlandje (nee, de Greb ishier niks bij). Ook wordt mijn lijstje alleen maar langer in plaats van korter met de dingen die ik wil bezoeken, wordt de band met mijn host kids steeds beter naarmate ik ze beter leer kennen en kan ik in huis al steeds meer vinden. Ik denk ook dat de eerste weken het langst lijken te duren omdat alles nieuw is en je aan alles moet wennen, maar ik weet zeker dat me dat gaat lukken en ik hier een geweldige tijd zal hebben!

X Nynke

My lovely host family

Vandaag was het eindelijk zover: mijn eerste Skype-gesprek met een mogelijke gastfamilie! Lang heb ik op dat moment gewacht, maar dat is het zeker waard geweest, want deze familie wordt mijn host family voor de komende twee maanden in Engeland! Ze wonen in Amersham, een prachtig plaatsje midden in de natuur, maar toch goed bereikbaar met het openbaar vervoer en niet ver van andere grote, leuke plaatsen vandaan. Het gezin bestaat uit een alleenstaande moeder en twee zoontjes, eentje van 7 en eentje van 8.We hadden meteen een ontzettend goede klik, de jongens waren heel enthousiast en hun moeder deed gelijk een home tour voor mij. Ook was het totaal niet gespannen of moeilijk, we hebben bijna 40 minuten lang de tijd genomen om elkaar goed te leren kennen.

Maar hoe is dit eigenlijk tot stand gekomen, en wat is erin de tussentijd gebeurd? Oke, even terug naar waar we gebleven waren.
Na mijn officiële plaatsing in het Zomer Au Pair Programma werden er twee workshops voor mij gepland: een voorbereidingsworkshop bij Travel Active en een kinder-EHBO-cursus in Almere. Op 6 april ben ik afgereisd naar Venray, wat al gelijk sightseeing tour door één van de uithoeken van Nederland was. Daar aangekomen heb ik voor het eerst een hele groep andere enthousiaste au pairs ontmoet, waarmee ik leerde over de belangrijkste dingen die je in de voorbereidingen naar je grote avontuur toe moet weten. Ik vond het een verhelderende workshop waar ik naast dat ik al veel dingen wist, ook veel praktische tips heb gekregen.
Drie weken later mocht ik weer op pad, deze keer voor de EHBO-cursus voor kinderen in Almere. Het was een erg leerzame en gezellige avond waarin we ook veel gelachen hebben.

Kort daarna had ik mijn eerste directe contact met Engeland: ik had een Skype-afspraak met SmartAupairs om mij beter te leren kennen, zodat ze aan families konden vertellen hoe ze mij in het echt hadden ervaren. Mijn verwachting was dat ze daarna wat profielen van families op zouden sturen omdat ze mij op basis van het interview konden matchen, maar helaas moest ik hier nog even op wachten. De tijd dat je nog geen matches hebt en alleen maar kunt wachten op goed bericht is het moeilijkste van het hele traject, omdat je nog nergens iets over weet. Gelukkig kwam daar op woensdag 11 mei verandering in, toen ik eindelijk het eerste profiel toegestuurd kreeg. Daarna ging het allemaal heel snel; de zoektocht was begonnen en ik kreeg elke paar dagen wel nieuwe matches, totdat ik afgelopen donderdag (19 mei) het profiel van de familie uit Amersham zag. De beschrijving klonk erg fijn en leek goed met mij te passen; blijkbaar dacht de moederdaar hetzelfde over, want de volgende dag kreeg ik gelijk de vraag of we konden Skypen!
Natuurlijk wilde ik dit graag, want deze familie leek zo goed bij me te passen en het was de eerste uitnodiging die ik van een gezin kreeg. Dan zijn we aangekomen bij vandaag, de dag dat ik mijn gastfamilie heb gevonden! Ik ben ontzettend blij met de lieve mensen waar ik vanaf half juni 9 weken mag wonen en waar ik ga ervaren hoe het is om in Engeland te wonen.

In de tijd dat ik moest wachten, heb ik me ook ingeschreven voor een nieuwe studie, wat ook een behoorlijke mijlpaal is. Ik heb zeker zin om te gaan studeren, maar voorlopig is dat nog ver weg; nu kan ik eindelijk mijn tijd gebruiken om tickets te boeken, mijn koffers te pakken en af te tellen naar de dag van vertrek. Ik heb er zin in!

Accepted!

Yes, daar is hij dan, mijn allereerste blog!
Vanmorgen heb ik te horen gekregen dat ik toegelaten ben tot het Zomer Au Pair programma en dat vond ik een mooie aanleiding om mijn reisverhaal op te starten. De weg naar het vertrek toe is al een hele reis op zich, dus ook daarvan mogen de mijlpalen worden gevierd, want ik kan je zeggen dat ik nu al op avontuur ben!
Een aantal weken geleden heb ik de allerlaatste onderdelen aan mijn boekingspakket toegevoegd, wat betekende dat ik het op kon sturen. Ik was zo blij dat ik nu aan de volgende stap kon beginnen, dat ik bijna zou vergeten dat ik alleen nog wel eerst een interview zou krijgen. Gelukkig ging dat erg goed en was dat erg leuk om te doen, waardoor het wachten best snel ging. Nadat Travel Active al mijn referenten na heeft gebeld, ik mijn mail elk uur heb gerefreshed, mijn paklijst maar vast heb opgesteld en ik wat dagen in spanning heb zitten wachten, kreeg ik vanmorgen het verlossende bericht. Wat voelt dat heerlijk! Om te vieren dat ik nu zeker ben vanplaatsing inEngeland, heb ik een taart voor mijn familie gebakken. Natuurlijk met extra veel chocola, want het is tenslotte een feestje

Het idee dat er ergens in Engeland een familie woont waar ik van de zomer voor twee maanden bij in trek, vind ik heel bijzonder. Nu kennen we elkaar nog niet, maar als we elkaars profiel hebben geaccepteerd, begint de kennismaking echt! Tot die tijd zal ik nog even in spanning moeten wachten op een match, moet ik alle verzekeringen goed hebben geregeld en me nog 'even' inschrijven voor een nieuwe studie, maar één ding weet ik zeker: het komt allemaal goed!