Hello from the other side!

"Goodmorning ladies and gentleman, we are now approaching Harwich, breakfast is being served at deck 9..."Niet dat ik dat niet al de hele nacht in de gaten heb liggen houden met behulp van de felle digitale klok in mijn kleine maar fijne hut, maar toch fijn om te weten dat we zo eindelijk aan land mogen. Honger heb ik niet, want jeetje wat is het spannend om nu écht aan dit 8-weekse avontuur te beginnen! Thuis was ik de koelste van allemaal en iedereen leek meer gestrest dan ik was, maar dat is nu wel andersom. Iedereen is hier samen en ik zit hier in het gezelschap van twee ongelofelijk zware koffers te wachten op de shuttlebus met luidruchtige Nederlanders die staan te popelen om de trein naar Londen te pakken. Natuurlijk is het ontzettend gaaf waar ik aan begonnen ben, maar als je op zo'n ochtend met een bonkende kop om half 6 je nest uit moet denk je daar toch even anders over.

Gelukkig had ik alle tijd om bij te komen van het afscheid en de hele bootreis in de trein, want die rit duurde ruim 5 kwartier. Het kalme platteland veranderde langzaam in stedelijk gebied en opeens zag ik daar iets wat ik heel lang heb gemist: de skyline van Londen! Gelijk was ik weer wakker en klaar om over te stappen op een echte rode dubbeldekker richting Marylebone. Helaas wist niet iedereen op het station even duidelijk uit te leggen waar ik nou op een handige manier (dat wil zeggen met twee loodzware koffers en een rugzak met ergens nog een verdwaalde portemonnee onderin) gewoon een Oyster Card kon kopen, dus in een half uur tijd heb ik heel wat van London Liverpool Street Station gezien.

London Liverpool Street Station

Toen ik buiten kwam voelde het alsof ik nooit was weggeweest: allemaal verschillende mensen die in zo'n mooie stad wonen en reizen alsof ze nooit anders hebben gedaan terwijl de taxi's en rode bussen af enaan rijden.Tussen al die open en vriendelijke Londenaars voelde ik me toch enigszins toerist, want nergens in de bus werd duidelijk gemaakt welke halte we naderden wat maakte dat ik constant switchte tussen screenshots van reisroutes, live locatie op Google Maps en pogingen waagde om aan andere reizigers te vragen waar ik eruit moest. Gelukkig is het goed gekomenen zelfs de laatste overstap naar de trein richting Amersham heb ik gehaald!

Goed, dan denk je dus dat je er bent en er niks meer mis kan gaan. Fout. De deuren op station Amersham gingen niet open en HOPPA, daar ging Nynke voorbij de woonplaats van haar gastgezin. 'Nee, eigenlijk ben ik niet aangekomen maar er voorbij gereden,is dat erg?'Mijn hostmum had gelukkig alle tijd om mij bij het eerst volgende station op te pikken en daar was ik dan: bij mijn nieuwe huis voor de komende twee maanden! Het uitzicht is prachtig want ik woon hier in het oude gedeelte van Amersham, wat je voor je kunt zien als het landschap en decor van een 'echte Engelse detective', zoals mijn moeder dat mooi zei. Het enige is dat ik beter eerst een cursus bergbeklimmen had kunnen volgen voor ik vertrok, want de winkels en het stationin het moderne gedeelte zijn de tweede Mount Everest over, maar dan heb je ook wel een prachtige boswandeling met uitzicht over het glooiende Zuid-Engelse landschap.

Het glooiende Zuid-Engelse landschap (just around the corner!)

Aan de ene kant heb ik helemaal niet het gevoel dat ik ver weg zit, omdat het -als je zou vliegen- maar een uurtje verderop is en het op de kaart relatief dichtbij Nederland ligt. Toch voelt mijn familie en mijn vertrouwde omgeving erg ver weg, wat op zich best lastig is. Heimwee heb ik (tot nu toe) niet, maar hetgene wat ik het meeste mis is het delen van ervaringen. Natuurlijk ben ik goed bezig met het leggen van contacten met andere au pairs en doe ik mijn best om er elke dag even uit te gaan om de omgeving te verkennen, maar het bijpraten en af en toe even een knuffel aan elkaar geven is zoiets simpels dat je eigenlijk pas mist als het er niet is. Het gekke is dat je zoveeldingen om je heen gaat linken aan thuis, zoals leuke dingen die ik in de winkel aan mijn zusje aan zou wijzen of de roofvogel die ik samen met mijn moeder zou volgen totdat hij uit het zicht verdwenen is. Ik verplicht mezelf om dit allemaal zelf te doorstaanen er niet vooruit de weg te gaan, maar als ik het huishouden gedaan heb en de kinderen naar school zijn komen al die dingen toch wel even aan.

Gelukkig is mijn host mum heel aardig (even voor de duidelijkheid: de ouders van mijn host kids zijn gescheiden en ik woon bij hun moeder) en kunnen we het erg goed met elkaar vinden en heb ik van de week met een paar au pairs afgesproken waarvan ik er met eentje zondag al naar Oxfordga! Ook vind ik het erg leuk om alle dingen in me op te nemen die hier zo anders zijn dan in Nederland, zoals schoolklassen in uniformen, het links rijden (wat me overigens nog steeds te stuipen op het lijf jaagt als ik moet oversteken maar er anders wel grappig uit ziet), de andere valuta en het totaal andere assortiment in de supermarkten.
Ik heb het hele internet afgezocht naar leuke zomercursussen, maar eigenlijk hebben de meeste een summer break waardoor de cursussen die er nog zijn erg duur worden. Wel neem ik een abonnement op de sportschool (die ook een zwembad heeft, yes!) waar ik vandaag voor het eerst heen ben geweest, dus daar ben ik echt heel blij mee.

Als cadeautje had ik voor de kids wat speelgoed van de Hema meegenomen (dat kan gewoon niet anders als je uit Nederland komt) en stroopwafels, hagelslag en drop voor mijn host mum wat ze natuurlijk kan delen met de jongens. Al snel wist ik dat ik hiermee een goede keuze had gemaakt, want ik heb nog nooit iemand zo verlekkerd een pak hagelslag open zien scheuren als de oudste van de twee jongens, Noah. De stroopwafels worden gewoon bij de lunch gegeten en de dropjes laat Grainne (hostmum) toch liever aan haar zoons over, die ze overigens erg lekker vinden!

My first 'cup of tea'

Als een echte Nederlander ga ik natuurlijk pogingen doen om naar andere plaatsjes te fietsen, al zal dat iets meer moeite kosten dan in ons platte kikkerlandje (nee, de Greb ishier niks bij). Ook wordt mijn lijstje alleen maar langer in plaats van korter met de dingen die ik wil bezoeken, wordt de band met mijn host kids steeds beter naarmate ik ze beter leer kennen en kan ik in huis al steeds meer vinden. Ik denk ook dat de eerste weken het langst lijken te duren omdat alles nieuw is en je aan alles moet wennen, maar ik weet zeker dat me dat gaat lukken en ik hier een geweldige tijd zal hebben!

X Nynke